Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό, αυτό της 5ης Απριλίου 2016, επέλεξε το 1ο ΕΠΑΛ Αιγάλεω να επισκεφθεί τον αρχαιολογικό χώρο των Ελευσίνιων μυστηρίων και το παρακείμενο αρχαιολογικό μουσείο. Ως γνωστό εκεί κατέληγε η αρχαία Ιερά Οδός. Η Ιερά Οδός ήταν δρόμος των Αρχαϊκών χρόνων, ο οποίος συνέδεε την πόλη των Αθηνών με το Θριάσιο Πεδίο, στο οποίο μία φορά το χρόνο τελούνταν τα περίφημα (αλλά και έως σήμερα ανεξήγητα σχετικά με τον ακριβή χαρακτήρα τους) Ελευσίνια μυστήρια. Το σχολείο μας ακολούθησε αυτή τη διαδρομή ξεκινώντας από το Αιγάλεω με μηχανοκίνητη άμαξα (λέγεται και τουριστικό λεωφορείο).
Εντυπωσιαστήκαμε από τον ομορφιά του αρχαιολογικού χώρου των μυστηρίων και των εκθεμάτων που φυλάσσονται στο μουσείο. Ενώ από την μια πλευρά υπάρχουν επαρκής ιστορικές μαρτυρίες που αφορούν όλα όσα τα μυστήρια περιελάμβαναν μέχρι την στιγμή που η πομπή προς τιμή της Θεάς Δήμητρας έφτανε στον ιερό χώρο του τελεστηρίου, τα στοιχεία που από την άλλη διαθέτουμε για τα όσα γίνονταν μέσα στο τελεστήριο (κάτι που αποτελούσε και το κύριο μέρος των μυστηρίων) είναι πάρα πολύ ελάχιστα.
Μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε ένα πανέμορφο κομμάτι λινού υφάσματος ηλικίας περίπου 2500 ετών που έμενε κρυμμένο σε μια χάλκινη κάλπη (αγγείο για τη στάχτη των νεκρών) θαμμένη σε ταφικό χώρο. Σώζονται ελάχιστα δείγματα αρχαίων ελληνικών υφασμάτων επειδή καταστρέφονται από το υγρό κλίμα της χώρας μας. Οπότε εντυπωσιαστήκαμε όταν είδαμε το μεγαλύτερο κομμάτι υφάσματος στη Νότια Ευρώπη (λινό) με μήκος 2 μέτρα και πλάτος 60 εκ.
Ταπεινός και ο ναός της Παναγίτσας στην άκρη του αρχαιολογικού χώρου. Πρόκειται για μεταβυζαντινό ναΐσκο με αμφικλινή στέγη εποχής της Τουρκοκρατίας. Είναι «σιωπηλός» απλός, λιτός με μικρές διαστάσεις και με φτωχό εξωτερικό διάκοσμο αλλά με ωραιότατες Βυζαντινές τοιχογραφίες οι οποίες έχουν δυστυχώς υποστεί μεγάλες και ανεπανόρθωτες ζημιές. Στον ναό δεν υπάρχουν παράθυρα εκτός από δύο μικρά ανοίγματα ένα πάνω από την είσοδο και ένα στο ιερό. Η εμφάνιση του ναού (όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό) είναι φτωχική γιατί όλα γίνονταν «μετά φόβου».
Εντυπωσιαστήκαμε από τον ομορφιά του αρχαιολογικού χώρου των μυστηρίων και των εκθεμάτων που φυλάσσονται στο μουσείο. Ενώ από την μια πλευρά υπάρχουν επαρκής ιστορικές μαρτυρίες που αφορούν όλα όσα τα μυστήρια περιελάμβαναν μέχρι την στιγμή που η πομπή προς τιμή της Θεάς Δήμητρας έφτανε στον ιερό χώρο του τελεστηρίου, τα στοιχεία που από την άλλη διαθέτουμε για τα όσα γίνονταν μέσα στο τελεστήριο (κάτι που αποτελούσε και το κύριο μέρος των μυστηρίων) είναι πάρα πολύ ελάχιστα.
Μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε ένα πανέμορφο κομμάτι λινού υφάσματος ηλικίας περίπου 2500 ετών που έμενε κρυμμένο σε μια χάλκινη κάλπη (αγγείο για τη στάχτη των νεκρών) θαμμένη σε ταφικό χώρο. Σώζονται ελάχιστα δείγματα αρχαίων ελληνικών υφασμάτων επειδή καταστρέφονται από το υγρό κλίμα της χώρας μας. Οπότε εντυπωσιαστήκαμε όταν είδαμε το μεγαλύτερο κομμάτι υφάσματος στη Νότια Ευρώπη (λινό) με μήκος 2 μέτρα και πλάτος 60 εκ.
Ταπεινός και ο ναός της Παναγίτσας στην άκρη του αρχαιολογικού χώρου. Πρόκειται για μεταβυζαντινό ναΐσκο με αμφικλινή στέγη εποχής της Τουρκοκρατίας. Είναι «σιωπηλός» απλός, λιτός με μικρές διαστάσεις και με φτωχό εξωτερικό διάκοσμο αλλά με ωραιότατες Βυζαντινές τοιχογραφίες οι οποίες έχουν δυστυχώς υποστεί μεγάλες και ανεπανόρθωτες ζημιές. Στον ναό δεν υπάρχουν παράθυρα εκτός από δύο μικρά ανοίγματα ένα πάνω από την είσοδο και ένα στο ιερό. Η εμφάνιση του ναού (όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό) είναι φτωχική γιατί όλα γίνονταν «μετά φόβου».
